De religieuze dimensie van de wetenschap

 

Je moet goed zoeken, maar religie is - in een geïndividualiseerde en sterk versnipperde vorm -overal aanwezig. Dat is aldus Ernst van de Hemel zo ongeveer de positie van religie in de (westerse) samenleving in de NRC van 5 april 2023. Het is een oppervlakkig en onbevredigend plaatje. Misschien zit er een diepere zingeving in die vercommercialiseerde rituelen zoals de Passion verstopt, maar het verhult toch vooral spirituele armoe. Het toont op subtiele wijze, hoe de wetenschap, de 'religie van de ratio', in drie eeuwen tijd de (christelijke) religie heeft vermorzeld en weggedrukt naar de thuisruimte. Een zegetocht volgens sommigen. Maar toch wil God nog niet echt dood gaan. En dat is niet verwonderlijk, omdat de wetenschap geen zingeving levert, geen universele ethiek, geen hiernamaals. De wetenschap levert geen antwoord op het menselijk bestaan. Is dat een gebrek? Zou je dat moeten willen? In elk geval is de demarcatie tussen wetenschap en religie meer dan een onbeduidend grensgeval. Geloof en twijfel zijn elkaars keerzijden en in een eeuwigdurend ‘gevecht’ van menselijke ontplooiing verwikkeld. De godsdienstwetenschapper van vandaag zou zich beter kunnen verdiepen in de ontluikende ‘religieuze dimensie’  van de wetenschap. Ook de wetenschapper gelooft (niet in God maar in de menselijke geest) maar dat maakt hem niet minder gelovig. Maar mensen willen met zingeving meer dan een wetenschappelijke theorie. Ze willen (de rust van) zekerheid. Een theorie wordt zelden werkelijkheid als je er niet eest in gelooft.  Kun je werkelijk fysica doen zonder metafysica? Zal de wetenschap de ultieme vraag naar de werkelijkheid niet uiteindelijk metafysisch beantwoorden?

Reacties

Meest bekeken

Ongelijkheid mag, ongelijkwaardigheid niet!

AI vraagt om een visie op de rol van technologie in een samenleving

Het menselijk vermogen maart 2020: een vermogensgroei belasting